پایگاه خبری – تحلیلی گیل سداد؛ به نقل از گیل نگاه، سیامک رحمانی روزنامه‌نگار ورزشی در فرهنگستان فوتبال نوشت؛ نسبت ما با عادل فروسی‌پور شبیه نسبتمان با حسن روحانی است. عبور از عادل، تلاش برای ناکار کردن و آرزوی نابودی برنامه نود حاصلی نخواهد داشت و حتی یک قدم هم ما را به جلو نخواهد برد. انتقادات متنوع بینندگان نود از او و برنامه‌اش سر جای خود هست و در مقاطع مختلف ممکن است اوج و فرود پیدا کند، اما اگر کسی ادعا کند که برنامه نود و کارگردان و همه‌کاره آن به فوتبال بد می‌کنند یا فایده‌ای به حال فوتبال ندارند، در مشاعر یا نیت‌اش باید شک کرد.

پس از برنامه هفته گذشته نود و کلنجار عادل فردوسی‌پور با علی‌اکبر طاهری، مدیرعامل سابق پرسپولیس، هجوم به برنامه نود شدت گرفته است. بخشی از این انتقادات قابل درک است. اینکه عادل تاکتیک مناسبی برای مقابله با حریف اتخاذ نکرده و در مقابل او آچمز شده است. طاهری –احتمالا یا ظاهرا- یکی از دوستان رسانه‌ای را کنار خود نشانده و از شناخت او روی عادل استفاده کرده تا برنامه نود را به نفع خود تمام کند. در مجموع همه امتیازات برنامه به حساب طاهری واریز نشده اما طبیعی است که عده‌ای ضعف و دستپاچگی عادل را شماتت کنند. برخی به درستی او را به خاطر دست و پا زدن و لابه‌اش برای آوردن طارمی به برنامه مورد عنایت قرار داده‌اند، که باز هم نکته قابل تأملی است. اما بسیاری از توقعات و حملات غیرمنصفانه یا ساده‌دلانه است. اینکه برنامه نود باید همه داشته‌هایش را خرج کند تا فوتبال و باشگاه‌ها در گرفتن حق پخش تلویزیونی برنده شوند، از درایت و آشنایی منتقدان حکایت نمی‌کند. نود زیر بلیت صدا و سیما فعالیت می‌کند و نمی‌تواند علیه مالک خود شورش کند. فایده‌اش چیست. عادل فردوسی‌پور همیشه تلاش کرده تا از کوچک‌ترین منافذ استفاده کند و حرفش را بزند و ایده‌هایش را روی آنتن ببرد. حرف‌ها و ایده‌هایی که در بسیاری از موارد خوشایند مدیران سازمان متبوع او نبوده‌اند. او کم هزینه نداده. گاهی تا پای تعطیلی برنامه رفته و بعضا مدت‌ها به محاق رانده شده. اما کج‌دار و مریز کارش را جلو برده و می‌برد. انتظار اینکه خودکشی رسانه‌ای کند و بزند به سیم آخر، چه فایده‌ای خواهد داشت؟ چه تضمینی وجود دارد که چنین رفتاری حاصل قابل قبولی داشته باشد و اگر عادل نباشد چه نصیب ما و فوتبال خواهد شد.

بخشی از انتقادات به عادل فردوسی‌پور هم از طرفداران پرسپولیس می‌آید که بی‌ارزش‌ترین وجه ماجراست. طرفداران متعصب ممکن است از هر خطا و فسادی در باشگاه، دانسته یا ندانسته، دفاع کنند و این دلیل نمی‌شود که رسانه هم، راه و نگاه آن‌ها را دنبال کند. طرفداری که اغلب روشن‌بینی لازم را ندارد، هیجان‌زده و مطیع لیدرهای حقوق‌بگیر تیم است، یا اساسا از روی افراط و خودخواهی نظر می‌دهد، دلش می‌خواهد برنامه در مقابل مشکلات باشگاه و مدیران به ظاهر موفق‌اش سکوت کند. این هوادار از هر انتقادی بوی رقابت و دسیسه می‌شنود و فکر می‌کند اگر طرح مشکلات باشگاه، یک شب پیش از بازی در جام حذفی بوده، لابد فتنه‌ای در کار است. رفتن به راه این هوادار که مشکلی را از فوتبال حل نمی‌کند و به اصلاح و توسعه منجر نخواهد شد. اما مشکل هم او نیست؛ هوادار پس‌فردا همه‌چیز یادش خواهد رفت و به شعار دادن به نفع تیمش مشغول خواهد شد. مشکل کسانی هستند که حرفی برای گفتن دارند اما انتقادات و انتظاراتشان ممکن است کارا‌ترین دستگاه رسانه‌ای فوتبال کشور را از نفس بیاندازد.

انتقاد جدی به عادل فردوسی‌پور اگر هست، بیشتر در حوزه‌هایی است که او سکوت کرده، نه جایی که دارد، به درست یا غلط، با لکنت یا فصاحت، حرفش را می‌زند. ایراد بزرگ عادل جایی است که او به دلیل روابط شخصی، ترس، دلبستگی یا هر عامل دیگر در مقابل تصمیمات و ایرادات رییس فدراسیون فوتبال و سرمربی تیم ملی سکوت و تازیانه‌اش را غلاف می‌کند. عادل به یک یا همه دلایل بالا حاضر نیست تاج را به سؤال بگیرد و این ضربه به فوتبال مملکت است. او حاضر نیست ایده‌ها و رفتار کی‌روش را با دیده انتقادی نگاه و به تحلیل آن همت کند و این بی‌رحمی به تیم ملی و فوتبال ملی است. برنامه نود برای چنین کارهایی نه محدودیت دارد و نه عاجز است. عادل را برای این چیز‌ها باید نکوهش کرد. باید به باد انتقاد گرفت و به جلو راند. نه به خاطر اشتباهات لحظه‌ای‌اش یا جاهایی که دست او بسته است. موضع ما با عادل بی‌شباهت به نسبتمان به روحانی نیست. گزینه‌ای بهتر از او نداشته‌ایم و توقعات منطقی و شدنیمان از او بالاست.